Mijn ouders...

Mistig keert de herfst weer,
de zomer is alweer voorbij;
Maar ik zie soms wat droevig neer:
geen vreugde brengt de herfst dan mij.

Wat baat het voor mijn treurige gedachten
het prachtige van de herfststralen,
als ik geen heel mooi graf kon pachten,
waarop zij dan zachtjes neer konden dalen?

Geen vaderhanden leiden
Meer vriendelijk me in of uit;
Geen moederarmen spreiden
Zich moederlijk naar mij uit.

Mijn ouders gingen henen
En keren nooit meer weer;
Ik sta niet bij een graf te wenen,
Maar soms doet het toch een beetje zeer.